De Internationale Socialist

Ten eerste is de term onnauwkeurig omdat hij vaak verkeerd wordt overgenomen. Ten eerste lopen de veronderstellingen over de term “sociaal” al uiteen; ten tweede is het desastreus om een -ISM te voeren omdat er al een doctrine wordt geïmpliceerd; ten derde is de term niet in alle talen geschikt voor een marketingstrategie; ten vierde is het zelfstandig naamwoord nationaal-socialist zo terecht beladen dat de logische opzegging ervan in de Internationale niet bijzonder opvalt en ten vijfde is de term zo vals dat het bijna grappig is om de functionarissen met hun manifesten en partijboekjes te zien zwaaien zonder (schaam)rood te worden. Voor de goede orde: ik neig naar Max Webers visie op de sociale perceptie als zodanig. Hoewel Ernst Bloch de mantel der werkelijkheid meer met het zijn en het worden op basis van het zijn-zijn en het zijn-moeten in wilde conclusie-niet-conclusies gooit, die deels beter klinken dan ze zijn, in een onoplosbaar samenspel van weg en doel, van geloof en religie, van bewustzijn en staat, houd ik het liever bij de dagelijkse actualiteit, ons mensen toevertrouwend dat we veel hadden kunnen voorkomen. De mens op zich willen begrijpen kan een mooie levenstaak zijn. Dat we het allemaal, min of meer, zouden kunnen maken door samen te creëren, dat staat volgens mij nooit ter discussie. Waarom doen we het dan niet? Rationeel. Binnen het kader van onze actieruimte, die we leven noemen. Hier interveniërend in de definitie, is de vraag naar sociale relevantie (familie, buren, dorp, land, staat, wereldbevolking) allemaal hetzelfde. De wereld is opmerkelijk klein en kwetsbaar geworden dat het misschien nog steeds niet uitmaakt als een zak rijst omvalt in China, maar dat de diplomatieke wereld in haar broek schijt als een verdwaalde vlinder in Rusland lucht verplaatst. We horen allemaal bij elkaar. Het voordeel van niet iedereen persoonlijk kennen is dat je je minder zorgen over ze maakt, maar ook dat ze minder nerveuze momenten uitlokken. Feit is: ze zijn er en zouden minder zorgen en angsten moeten hebben als we allemaal solidair zijn. Ik heb het niet over een geldinzamelingsgala vlak voor Kerstmis, hoewel dat zijn doel dient vanwege wie we zijn. Ik heb het ook niet over de grote herverdeling van vermogen en het als het ware volledig ontkrachten van principes uit de evolutietheorie om te verdrinken in een voorzieningenmentaliteit. Ik bedoel het groeiende besef dat de omvang van de gebeurtenissen is toegenomen en een pragmatisme betekent hier ook zelfbehoud.

Ik heb het over koppen en konten verzetten.

Marc Krautwedel