dogs’ talks
door Marc Krautwedel
Die Hunde treffen sich jeden Tag um die gleiche Zeit, zum Gespräch, im Englischen Garten in München. Bei jedem Wetter. Unweit vom Biergarten und der Blasmusik am Chinesischem Turm, auf der Wiese. Sie sind sehr verschieden, nicht nur in ihrem Aussehen und ihrem Verhalten. Alles wird besprochen und kommentiert. Urlaub, Job, Politik, Hundehaltung, Bier, Fahrräder, Wetter, Pudel und Katzen. Kein Thema wird ausgelassen.
Gepubliceerde verhalen
Persoonlijkheden
Paulchen
Ik woon in Bogenhausen, Alt-Bogenhausen om precies te zijn, het is er mooi. Het huis is klein maar heeft een zeer kleine tuin. Mijn familie erfde het huis en wist niet hoe ze de successierechten moesten betalen. Ja, alles is hier duurder geworden. Ik had geluk.
Je vond me op je familievakantie in Spanje. Ik lag in de sloot, geraakt door iets wat ik niet had zien aankomen. Ze brachten me naar de dierenarts die me redde. Sommige dingen doen nog steeds pijn. Maar wat het meeste pijn doet, is dat mijn vorige “eigenaren” me eruit hadden gegooid toen ze me niet langer wilden bezitten. Ik leefde een jaar op straat en was bang. Ik praat daar nooit echt over. Zelfs niet met mijn nieuwe vrienden op de hondenren. Je weet nooit wanneer er weer iets leuks voorbij is. Hoe dan ook, mijn nieuwe, echte familie verzorgde mij drie weken lang in het gehuurde vakantiehuisje, zodat ik weer kon lopen en zelfs kon aankomen. Ze hadden het vakantiehuis, de finca, gehuurd met twee familievrienden. Zes volwassenen, vijf kinderen. Ik lag op de veranda met mijn verband en was altijd op de een of andere manier verzorgd en aanwezig.
Ik had nog nooit zoveel liefde ervaren en wist dat er ooit een einde aan moest komen. Maar alleen de plaats veranderde. Daarna reden we nog een keer naar de dierenarts in Spanje en vervolgens de lange afstand naar MĂĽnchen. We reden door tunnels en over bergen. Ik zat op de achterbank met mijn dochter en zat met mijn neus tegen het raam dat op een kier stond. Elke plek rook anders en ik kon mijn geluk niet op. Ik ben heel vaak in de Engelse Tuin of we gaan naar de bergen of naar een ander park of gewoon voor een wandeling. Ik vind het vooral leuk bij de Isar. Het belangrijkste is om bij mijn familie te zijn, het liefst allemaal samen – dan maakt het niet uit waar we zijn. Ik ben Carlos. Nu heet ik Paulchen en ik ben gelukkig.
George IX
We zijn weer te laat. Mijn meester wilde het reuzenbier al sissen voordat we in het park waren. Sissen was een van die dingen. Een liter drinkt zichzelf niet op. Vooral niet als er een onbekend vrouwtje aan tafel zit en Herchen zijn hele paringspakket uitpakt. Nee, hij had zich niet blootgesteld, hij is geen hond. Hij maakte hem het hof op een manier die men gewoonlijk alleen kende van de pauwen in de Engelse tuin.
De Engelse Tuin, mijn thuis. Ik woon thuis, maar hier ben ik thuis. Gelukkig, bijna elke dag. Soms langer, soms korter. Mijn grootste stress met mijn meester is wanneer hij weer weg wil. Hij telt mijn toiletbezoekjes. Dat doet hij echt. Soms is stoppen de enige oplossing, zelfs als mijn oog trilt en mijn hoofdhuid fladdert.Â
Je zou kunnen denken dat ik liever in de wei ben met de honden. Maar dat is niet waar. Ik ben liever onder de mensen. Het hoeft niet per se de biertuin te zijn. Het is te luid van de duizenden stemmen, de fanfaremuziek en het is elke keer weer een schok als iemand een dienblad op tafel slaat of de “afwasman”, ook al moet het een vrouw zijn, het bestek in de bestekbak giet. Ik ben gewend geraakt aan de geuren van gebakken kip, curryworst, kaas en bier. Zo gewend dat ik kon leven in de Babylonische waas.
Nu is hij daarboven de worst aan het opensnijden, de hete saus aan het opzuigen die niet met mij zou moeten overeenstemmen omdat ik geen Chihuahua ben, volgens verkeerde interpretaties die overal gevoed worden door innemend gelach.
“Het eten is klaar.Â
De stem klonk als een zachte, zelfbevestigende belofte van iets dat al koud was.
Klaar? Woef. Dit is wat het gisteren was”. Hij blafte eens zachtjes, kwispelde met zijn staart, rekte zich uit en liet een opluchtende geeuw horen die te vaak voor vermoeidheid wordt aangezien. Hij heeft nog steeds niet begrepen dat in ieder geval mijn voedselinname een soort aangeboren triggermechanisme is, en de observatie van zijn niveau in het bierglas met de inschatting van wanneer ik eindelijk de bosjes in mag is volledig opgeschort. Ik sta op het punt de anderen te ontmoeten. Misschien haalt meester het deze keer en komt het vrouwtje mee. Ik zou blij voor hem zijn. Een aardige vent, een beetje simpel van geest en te lang vrijgezel. Hij bracht me in het huwelijk en verliet het huwelijk met mij. De hond was belangrijker voor hem dan voor haar, zei ze toen, bijna twee jaar geleden. Dat was niet het enige wat ze hem kwalijk nam. Wat voor manieren? “De hond. Mijn naam is George en ik vertel je niet waar ik vandaan kom om je niet te laten beven van ontzag.Â
Binchen
Zaken, zaken, zaken. Mijn meesteres krijgt nooit een moment rust. Zelfs niet als ze bij mij in de Engelse Tuin is. Of ze belt, maar meestal schrijft ze korte berichtjes. Als de smartphone die ze altijd bij de hand heeft geen bericht weergeeft en niet zoemt, kijkt ze ernaar en controleert ze het oplaadniveau van de batterij. Daar heeft ze geen polshorloge voor nodig, want de smartphone geeft de tijd aan en daar kijkt ze de hele tijd op.
Haar minnares probeert alles te verzoenen. Carrière, gezondheid en uiterlijk en haar privéleven. Een stoere vrouw. Zo stoer dat ze geen relaties heeft. Zelfs geen korte. Ze praat snel en precies. Helaas stelt ze ook heel precieze vragen. Veel mannen lieten zich hierdoor afschrikken en vertrokken meteen na het eten in een van de snelle, hippe eettempels in het centrum.
Misschien moet ze ophouden te doen alsof ze daar toch altijd gaat lunchen en in plaats daarvan uit eten gaan, ergens gezellig, of rijden of iets doen dat de mannen, die ook taalkundig en meertalig meestal inferieur zijn, het signaal geeft: “HĂ©, laten we een paar uur samen doorbrengen omdat we dat willen.” Helaas begrijpt Jennifer – we noemen elkaar allebei bij onze volledige, niet afgekorte voornaam – dat niet. Ze wil de positie die ze meent te moeten uitdragen niet vernietigen door iets wat op delicatesse lijkt. Ze heeft immers iets opgebouwd met haar kantoor in de TheatinerstraĂźe, op de beste locatie in MĂĽnchen, ook al kijken de meeste van de weinige ramen uit op de binnenplaats.
We wonen in Lehel. We nemen de tram naar de Engelse Tuin of ik zit in een mandje op haar sportfiets. Omdat mijn benen te kort zijn, kan ik er niet naast lopen. Zelfs als ze jogt, kan ik haar maar driehonderd meter bijhouden.
Nu hebben we een buggy waarin ik zit en haar duw als ze rent. Jennifer denkt niet aan een biertuin: ze gaat naar het Oktoberfest om zakelijke contacten te leggen. Hondenuitlaatservice, sociale contacten, wandeling, verder. Ik ben Binchen. De naam is echt en niet achteraf gekleineerd. Ik kom met Jennifer uit Amsterdam en woon sinds twee jaar in MĂĽnchen.
Alberto
Ik ben een Schwabing veteraan. Je weet dat je niet over leeftijd praat, maar ik heb veel meegemaakt. Ik kan niets zeggen over de wilde tijden toen mijn meester een van de heetste Italiaanse trattoria’s had in de LeopoldstraĂźe. Ik was nog niet geboren toen de MĂĽnchenaren elkaar ontmoetten in ons restaurant.Â
Ik ben er nog steeds en heb mijn mand links van de ingang staan. Velen aaien me voordat ze naar de deur reiken. Sommigen lijken niet te beseffen dat de rumoerige tijden voorbij zijn. Dat is het leven als restauranthouder met weinig ruimte en een goede keuken. Eerst ben je een avonturier, dan een insider tip, dan komt de chiceria, je verhoogt de prijzen en wijst bepaalde tafels aan voor bepaalde gasten, dan komt de pers om de chiceria te fotograferen, het komt in de krant en dan is het eigenlijk alweer voorbij, want dan wil iedereen, ook velen uit het land, er een keer bij zijn.Â
Tegen die tijd is de karavaan van chic al verder getrokken en gapen de gluurders naar elkaar en tieren over de buitensporig hoge prijzen en bekritiseren het eten en de sfeer. Zoals jij het doet, doe je het verkeerd. Het is nu rustiger en er komen vooral mensen van vroeger of uit de buurt. Veel nieuwkomers komen ook om aan de buurt te wennen en erbij te horen, hoe dan ook. Ik ga elke dag naar de Engelse Tuin, in alle weersomstandigheden. Ik kan goed opschieten met de andere honden. Ik ben de opdringerigheid van mensen gewend, maar iedereen moet de grenzen kennen die je niet overschrijdt. Het is niet ver en als mijn meesteres, niet kan omdat ze nog in de keuken staat of mijn meester aan het winkelen is, dan gaat ofwel de zoon, zijn vrouw of de dochter mee. Ik ben Alberto en ben al acht generaties lang een Schwabinger.Â
Johnny
Bij een gezonde hond, een gezonde hond. Daar is geen hondentherapie voor nodig. Mijn minnares is zangeres en reist veel met de band. Eigenlijk komen we uit Seattle. De vader van mijn vrouw zat in een vrij bekende band. Grunge, dat waren tijden die ik niet heb meegemaakt. Maar mensen in de familie praten er veel over. Elke muziekstijl heeft zijn tijd – of andersom. En ook zijn plaats. Seattle, Nashville, Liverpool, “Motown”.Â
MĂĽnchen? Ze kwam hier voor de liefde. Ik ging met haar mee. We zijn een team. Hij is geen saxofonist of gitarist, zelfs geen drummer, maar psycholoog en coach. Klinkt vreemd, maar misschien werkt het daarom zo goed met die twee. Hij is ook wat ouder dan zij en hij traint dagelijks op de Isar. Drie keer per week loop ik met hem naar de Engelse Tuin. Hij drinkt daar zijn appel spritzer en ik krijg een knockwurst. Daarna gaan we naar de hondenren zodat ik kan communiceren. Typische psycholoog. Geen idee van het dagelijks leven. Ik ben een muzikant en ik druk me uit met muziek. Soms irriteert het mensen, maar zingen is mijn beroep. Als mijn minnares op tournee is en ik ben er ook, ben ik in de tourbus en backstage. Het is absolute waanzin. De lichten, het podium, het publiek en mijn meesteres laten ze allemaal juichen. De bandleden en de roadies zijn mijn vrienden. Als ze aan het opbouwen of afbreken zijn, moet ik in de bus blijven omdat ik ooit wilde helpen met de kabels.Â
De hondenren in de Engelse Tuin? Het kan erger. Het is niet de grote, wijde wereld, maar een uittreksel ervan, hoewel weinig vrije geesten en kunstenaars
Mijn naam is Johnny. Ik ben een muzikant, irondog en entertainer. Ik woon in het Glockenbachviertel.