Dragomar is een berg,
een eiland en meer...

Uitleg van de boekenreeks, de plaats, de wezens en de vermogens

een berg

ragomar is een berg die veel te bieden heeft. Een kristal schittert op zijn top, blijkbaar alleen als het dat wil. Niemand kan het kristal ter grootte van een walvis bereiken, noch van buiten noch van binnen. De gloed van het kristal heeft iets mystieks, ook al lijkt die niet rechtstreeks van het kristal uit te gaan. Een kristal is geen gloeilamp. En waar zou de elektriciteit vandaan komen?

Er ligt heel weinig ijs op de berg. De bergwanden zijn gewoon te steil en te winderig voor sneeuw. Het staat daar op het eiland als een monoliet, alsof iemand van binnenuit de aarde zijn reusachtige arm omhoog heeft gestrekt onder een dun, zwart zijden doek, en het doek valt steil naar beneden in vele verticale plooien.

De berg heeft het allemaal, want hij is doorkruist met gangen, grotten en zalen. Er zijn er zoveel dat niemand ze allemaal kent. Aangezien de berg al verschillende culturen heeft meegemaakt, weet niemand wat hem of haar te wachten staat in de volgende nog onbekende grot. Zelfs vreemde wezens lijken in het rijk der mogelijke verrassingen te liggen. Er is een kern van gangen en grotten die bekend en gebruikt en bewoond zijn. Zij zijn de belangrijkste bekende plaatsen geweest van geluk en verdriet, verbroedering en verraad, oorlogen en huwelijken in de afgelopen millennia. Sommige plaatsen zien er nog wat armoedig of spartaans uit. Op andere plaatsen is de pracht en praal van vervlogen tijden overduidelijk aanwezig.

De berg is niet alleen uit architectonisch of cultureel oogpunt interessant. Zelfs technologie en mystiek worden niet achter de berg gehouden. Maar wat de berg altijd bijzonder heeft gemaakt zijn de bewoners, die niet meer van elkaar konden verschillen. Ze waren er allemaal. Gulzige imbecielen, grote wijze tovenaars, heersers en onderdanen, genieën en dronkaards, rechters en criminelen, verpleegsters en moordenaars, kunstenaars en wetenschappers. 

Het feit dat de grenzen van het ontstaan van wezens worden overschreden en dat Darwins evolutietheorie niet kan verklaren wat hier gebeurt, is een bijzonder kenmerk van Dragomar. Hoewel: Darwins evolutietheorie heeft zeker enkele tegenhangers in wat bredere en anders geĂŻnterpreteerde regelingen hier. Wie weet waar de mens zich over 4 miljard jaar zal ontwikkelen en wat een verrassing zou het zijn om nu al geconfronteerd te worden met het resultaat, in individuele gevallen.

een eiland

e berg moet duidelijk ergens zijn. Wat leent zich meer voor het benadrukken van het bijzondere dan een eiland? GeĂŻsoleerd, eigen ontwikkeling, onbekend, niet gemakkelijk toegankelijk. Weinig achterland, wat de berg nog meer dominantie geeft. Het is toch niet zo eenvoudig. Dragomar was meer. Het was groter. Er waren tijden dat wat nu bijzonder is, een normaal dagelijks leven en een normale omgeving was.

Het eiland was groter. Het is nog steeds groot. Er staan andere bergen op. Ze zijn kleiner dan de naamgever, maar maken deel uit van de voormalige kraterrand van een verzonken krater die historische betekenis heeft. Lange passages en hoofdstukken zullen worden gewijd aan de krater in de boekenreeks, dus ik wil hier geen bonen morsen. – Op Dragomar bevindt zich een plateau met een eigen klimaat en een aangrenzende vulkaan. Er ontspringt zelfs een rivier op het plateau, maar die lijkt niet in zee uit te monden.

een regio

u wordt het geopolitiek moeilijk. Het feit dat Dragomar meer dan Ă©Ă©n geavanceerde beschaving had voortgebracht, zorgde altijd voor een groeiende invloed op het gebied van Antarctica waar Dragomar ligt. Daarnaast waren er culturele en persoonlijke uitwisselingen en handel met andere culturen. Het centrum van de macht was het eiland, maar het rijk was soms veel groter. Sommigen wilden deel uitmaken van Dragomar, delen in zijn succes, genieten van zijn gezondheidsstelsel, zijn bescherming, stemrecht krijgen, geen douanerechten hoeven te betalen. Anderen die onafhankelijk wilden blijven, konden dat doen als Dragomar dat toestond. Dit was niet altijd het geval en hing ook af van wie of welk systeem destijds over Dragomar heerste.

Magie

at niet magisch is. Als de fusiereactor in Frankrijk een positieve energiebalans zou hebben, zou dat zelfs voor de betrokken wetenschappers magisch zijn. – Het is gewoon een onderzoeksreactor. Dat is precies waar de essentie van Dragomars tovenarij ligt. Magie is slechts de toevoeging van dingen die voor onmogelijk werden gehouden aan de eerder bekende empirische gegevens. In dit opzicht maakt het op Dragomar niet uit of de grenzen worden verlegd door aangeleerde vaardigheden of door geĂ«rfd talent, een metaniveau of wat dan ook. Het bijzondere van magie is vaak dat het ook magisch is. Om deze magische momenten te illustreren is een vreemd eiland in het eeuwige ijs, in de onvruchtbaarheid van de natuur, omgeven door levensgevaarlijke klimaat- en weersverschijnselen zeer geschikt.

Draken

s dat zo? Heb genade! Draken zijn ook maar mensen. Het mythologische gehalte van draken wordt volledig overschat. Het is ook oneerlijk om draken gelijk te stellen aan de schoonmoeder, of om de afwijzing in het secretariaat van een persoon die men wilde ontmoeten te wijten aan een draak in de voorkamer. Dat huizen en flats zijn ingericht in termen van hoe draken vliegen en zien is zeker een mooi gebaar, vooral omdat te velen hebben opgeschept dat ze drakenjagers zijn.

Kleine hint: de meeste drakenjagers logen of de draak was al gedood door een andere draak. Het hangt ook af van het type draak. Sommigen hebben zo’n gevoelig en getraind gehoor dat ze op de vlucht slaan als iemand de noot mist of zich erin laat meeslepen.

Strikt genomen is Dragomar een en al gevoel. 

Dragomar, vanwege zijn lange geschiedenis en de vage grenzen van het bekende, trekt de hoop op het meer mogelijke. Dragomar is een katalysator. Het heeft iets te maken met de hoop van de Europeanen op de Nieuwe Wereld en het idee dat alles mogelijk was als je het maar goed deed. 

zijn wezens

at Dragomar echter te allen tijde maakte waren haar inwoners, die niet meer van elkaar konden verschillen. Ze waren er allemaal. Gulzige idioten, grote wijze tovenaars, heersers en onderdanen, genieën en dronkaards, rechters en criminelen, verpleegsters en moordenaars, kunstenaars en wetenschappers. 

Het feit dat de grenzen van het ontstaan van wezens worden overschreden en dat Darwins evolutietheorie niet kan verklaren wat hier gebeurt, is een bijzonder kenmerk van Dragomar. Hoewel: Darwins evolutietheorie heeft zeker enkele tegenhangers in wat bredere en anders geĂŻnterpreteerde regelingen hier. Wie weet waar de mens zich over 4 miljard jaar zal ontwikkelen en wat een verrassing zou het zijn om nu al geconfronteerd te worden met het resultaat, in individuele gevallen.

"Wat nu?"

iteindelijk is Dragomar ons leven; uitgebreid met enkele dimensies die ons slechts vreemd lijken, maar in feite ook deel uitmaken van onze culturen. [Het feit dat mythen en legenden in Dragomar echt zijn of worden of uitkomen – of niet – verandert niets aan het feit dat Dragomar niets anders is dan een meerlagig, in fasen gescheiden beeld van onszelf. In velen van ons zitten nog de ervaringen van onze voorouders. Of het nu de migratie van volkeren is of de 30 jarige oorlog. Het zou veel vergezochter zijn om onszelf te willen verklaren als een laboratoriumproduct in vrije zelfbeschikking. De waarheid? De waarheid ligt daar ergens tussenin. Tussen kunnen en willen, tussen individu zijn en deel uitmaken van het geheel.

Strikt genomen is Dragomar een en al gevoel. 

Dragomar, vanwege zijn lange geschiedenis en de vage grenzen van het bekende, trekt de hoop op het meer mogelijke. Dragomar is een katalysator. Het heeft iets te maken met de hoop van de Europeanen op de Nieuwe Wereld en het idee dat alles mogelijk was als je het maar goed deed.Â